Kieszonki przyzębne to jedna z często spotykanych u pacjentów konsekwencji choroby przyzębia popularnie nazywanej parodontozą. Leczeniem dolegliwości związanych z przyzębiem zajmuje się periodontologia, dziedzina stomatologii, która odpowiada również za profilaktykę jamy ustnej oraz choroby dotykające błonę śluzową. Jednym ze specjalistycznych zabiegów stosowanych przez lekarzy do leczenia kieszonek przyzębnych jest kiretaż. Zabieg ten pozwala nie tylko na odzyskanie zdrowia jamy ustnej, ale też w znaczący sposób przyczynia się do poprawy estetyki uśmiechu i samopoczucia pacjenta.

Dla kogo kiretaż? 

Kieszonka przyzębna najczęściej powstaje w wyniku przewlekłego stanu zapalnego wywoływanego przez różnego rodzaju bakterie obecne w jamie ustnej. Najczęściej bezpośrednią przyczyną powstawania kieszonek jest nieprawidłowa higiena jamy ustnej lub jej brak. Unikanie szczotkowania zębów prowadzi do osadzania się na nich płytki nazębnej i kamienia nazębnego, Płytka nazębna jest miejscem kumulacji bakterii i powstawania mediatorów zapalenia niszczących dziąsło, więzadła ozębnej i kość. Osad lokuje się najpierw w niewielkiej szczelinie pomiędzy zębem a dziąsłem. Stopniowo nawarstwia się, wnikając w tę szczelinę i niszczy przyczep nabłonkowy (czyli połączenie między szkliwem wyrzynającego się zęba a nabłonkiem dziąsła) stanowiący dno kieszonki przyzębnej. W konsekwencji tego procesu szczelina coraz bardziej powiększa się, robiąc miejsce kolejnym warstwom kamienia. Nieleczona kieszonka przyzębna może wywołać zakażenie bakteryjne całego organizmu. Pacjent, cierpiąc z powodu różnych dolegliwości, szuka pomocy u lekarzy różnych specjalności, a tymczasem źródło zakażenia tkwi w dziąsłach. Kieszonka przyzębna jest objawem choroby przyzębia, do jej leczenia stosuje się poza scalingiem i root-planingiem metodę kiretażu zamkniętego lub otwartego. Kiretaż (curettage) polega na wyskrobaniu ścian patologicznej kieszonki dziąsłowej w celu usunięcia obumarłych części kostniwa, nabłonka i przyczepu nabłonkowego z ewentualną tkanką ziarninową.

Kiretaż zamknięty / otwarty

Jednym z najczęściej stosowanych zabiegów w leczeniu chirurgicznym chorób przyzębia jest kiretaż zamknięty (wykonywany poddziąsło bez odsuwania dziąsła – bez kontroli wzroku) lub otwarty – po chirurgicznym odsunięciu dziąsła i odsłonięciu leżących pod nim struktur – umożliwiający usunięcie patologicznych zmian pod kontrolą wzroku. Zabieg otwarty wykonuje się najczęściej w zawansowanych postaciach chorób przyzębia ze znaczną utratą tkanki kostnej. Zniszczoną kość, w razie konieczności, uzupełnia się materiałem wszczepowym. Po zakończeniu zabiegu dziąsło zostaje zszyte i rozpoczyna się proces gojenia. Generalnie kiretaż wdraża się wówczas, gdy u pacjenta zaszły już widoczne i bolesne zmiany w przyzębiu, pojawiły się kieszonki przyzębne powiększające się na skutek dalszego oddziaływania paradontozy. Zabieg ten polega na mechanicznym wyskrobaniu ścian kieszonek przyzębnych z nawarstwionych substancji wywołujących i podtrzymujących stan zapalny przyzębia (nacieczony nabłonek, tkanka ziarninowa). Kiretaż jest zawsze poprzedzony scalingiem nad i poddziąsłowym (usunięcie złogów płytki i kamienia nazębnego) i wygładzeniem powierzchni korzeni (root-planingiem). Po takich zabiegach stan zapalny dziąseł samoistnie ustępuje, a powstałe wcześniej ranki zaczynają się stopniowo goić. Pacjenta przygotowuje się do zabiegów kiretażu, aplikując mu znieczulenie miejscowe, które zwykle wystarcza do bezbolesnego przeprowadzenia procedury.

Oba zabiegi kiretażu są całkowicie bezpieczne dla pacjenta, a przede wszystkim bardzo skuteczne. Najlepiej jednak nie doprowadzać do konieczności ich przeprowadzenia poprzez prawidłową i systematyczną higienę jamy ustnej oraz regularne wizyty w gabinecie stomatologicznym.